Djúpir dalir og háir tindar

Þekkti einu sinni mann sem kom í dal og leit til fjalla.Sá hann þar fullt af fólki í miðri fjallshlíð og vakti það forvitni hans.Hvað skyldi allt þetta fólk vera að gera?Hann dreif sig upp í fjall og viti menn,fólkið var á kafi í berjamó.Allt var það mjög upptekið við að tína gómsæt ber af ýmsu tagi,krækiber,bláber o.s.frv.Maðurinn ákvað að gera slíkt hið sama og gleymdi sér gjörsamlega við berjatínsluna.Uggði hann ekki að sér,hrasaði og datt,valt niður urðina og grjótið sem var fyrir neðan berjalandið og lenti í jökulánni sem búið hafði til dalinn fagra á milljónum ára.Sökk hann til botns og mætti steinhnullungum undan jöklinum á leiðinni til sjávar.Fyrir kraftaverk tókst honum að komast upp úr ánni og klóra sig upp á bakkann.Blautur og hrár leit hann upp fjallið og sá að fólkið var enn á sínum stað í berjalandinu fagra.Er hann hafði kastað mæðinni og hvílt sig um stund dreif hann sig af stað upp fjallið alveg upp í berjalandið.En það vakti ekki áhuga hans lengur.Allt fólkið var mjög upptekið og berin voru ekki svo gómsæt lengur.Hann ákvað að halda göngunni áfram og linnti henni ekki fyrr en hann var staddur á hæsta tindi fjallsins.Þaðan var víðsýnt til allra átta og landið hans fagra blasti við honum.Hann fylltist undarlegri frelsistilfinningu sem hann hafði aldrei fundið áður.Dvaldi hann þar um stund en gekk svo rólega niður fjallshlíðina,framhjá berjalandinu fagra,áfram niður ,á vit nýrra ævintýra.Eftir því sem ég best veit er hann ennþá haldinn þessari frelsistilfinningu og gengur glaður og ánægður í gegnum lífið,minnugur þess þegar hin gómsætu ber og hin straumharða jökulá tóku næstum hans dýrmæta líf.