Dökkhærða lágvaxna konan og ég

Sl. sunnudag var ég vakinn um átta leytið af lágvaxinni dökkhærðri konu. Ekki ónýtt það. Hún kom nú ekki beint í faðminn á mér og ekki hringdi hún dyrabjöllunni eða bankaði á dyrnar hjá mér. Nei svoleiðis var að mér barst til eyrna kunnuglegt hljóð að utan sem minnti mig á ál og gler. Ég leit út um gluggann og viti menn, þarna var hún, lágvaxin dökkhærð kona í miklum önnum. Ég verð reyndar að játa að það sem blasti við mér fyrst á götunni var ótrúleg sjón. Risastór svört þúst, mjakaðist löturhægt eftir götunni og virtist einhvern veginn silast áfram af sjálfdáðum. Svokom í ljós að drifkraftur þústarinnar var að sjálfsögðu þessi lágvaxna kona. Ég geri ráð fyrir að undir hlassinu hafi verið reiðhjól en er þó ekki viss. A.m.k. sá ég ekkert nema ótal svarta plastpoka í morgunsárinu sem voru að hefja ferðina yfir móðuna miklu og vonandi hefur legið vel á Dósa-Pétri  og þeim verið veitt vist í Endurvinnsluríkinu mikla. Það tók hlassið um það bil hálftíma að komast 50 metra og ótrúlegt að þessi lágvaxna kona skyldi hafa stjórn á hlutunum.Þarna hafa örugglega verið tugir svartra stórra plastpoka, afrakstur næturinnar, sem hlýtur að hafa verið gjöful(Hrekkjavaka, fyrsti vetrardagur) og margir á ferli. Ég tala nú ekki um að eftir að reykingabannið skall á virðast menn drekka meira á svokölluðu almannafæri og dósum og flöskum hent út um allt og því er þessi lágvaxna dökkhærða kona að vinna mikið þjóðþrifastarf. Næst þegar konan á leið hjá ætla ég að snarast út og bjóða henni aðstoð mína og hrósa henni fyrir eljuna, áræðið og atorkusemina alla og þar sem ég held að hún sé af erlendu bergi brotin ætla ég að bjóða hana velkomna til Íslands og ég vona svo sannarlega að hún hafi það gott í okkar stundum ískalda þjóðfélagi.