Vilhjálmur Stormsker Thorberg Gígja

Ég kynntist einu sinni Gígju. Hún var hljómfögur og var með sex strengi. Hún beið eftir því að hæfileikamenn færu um hana höndum. Þá myndi hún hljóma sem aldrei fyrr og fara batnandi með hverjum fingurgómi er snerti hennar viðkvæmu strengi. Svo fór, að ég held, einhver að nostra við hana sem var ekki alveg með á nótunum. Í dag er hún víst kölluð NostalGígja. Og nýtur, samkvæmt fjölmiðlafregnum, mikilla vinsælda. Og fær vel borgað. Hjá þeim sem hugnast gamlir tímar, í nýjum búningum.

Athugasemdir

[G. Benzen (IP-tala skráð) 9.4.2008 kl. 12:50]

Þessar uppákomur eru nú óttalegt grafarspræn, eins Stormsker komst að orði.

[Bergur Thorberg, 9.4.2008 kl. 12:55]

Lige netop. Just det. Exactly. Einmitt.  Ekki verður gröfin græn, þó gefi menn henni öll sín spræn.

[G. Benzen (IP-tala skráð) 9.4.2008 kl. 13:07]

Heldurðu ekki að það sé munur að geta skroppið við annan mann út í garð og migið þar í kross á leiði einhvers ástsæls, og sönglað saman á meðan negrasálminn Rest In Piss við ómstríðan slátt gígjunnar og gutl hlandbununnar?

[Bergur Thorberg, 9.4.2008 kl. 13:33]

Einn hængur á. Sá sem er six feet under. Kannski heyrir hann ekki neitt. En vonandi er honum bara alveg sama. Það tekur því ekki að æsa sig út af öllu og engu.

[G. Benzen (IP-tala skráð) 9.4.2008 kl. 17:11]

Gat svo sem verið að þú finndir hæng!

[Kristbergur O Pétursson, 11.4.2008 kl. 07:57]

Betri er hængur í þvagi en galtómur magi.

[Bergur Thorberg, 13.4.2008 kl. 23:49]

Og það er í lagi.