Dagurinn í dag er dagurinn þeirra

Það er vitað mál að ef menn ætla sér að ná langt á einhverju sviði, þá gerist það ekki af sjálfu sér, heint ekki. Auðvitað má deila um það hversu langt eigi að ganga fyrir eigin metorð og þá sérstaklega ef því er stjórnað af einhverjum öðrum en einstaklingnum sjálfum. Það sem mestu máli skiptir er að halda ró sinni þó mikið sé lagt í og týna ekki sjálfum sér í eltingaleik við veraldleg gæði. Stjórnvöld víðs vegar um heiminn hafa fyrir löngu gert sér grein fyrir þeim verðmætum sem liggja í því, að eiga einstaklinga eða hópa í fremstu röð. Gildir þá einu á hvaða sviði það er. Við Íslendingar eigum alla möguleika til að ná langt á mörgum sviðum, þrátt fyrir smæð okkar, en þá þarf að hlúa að þeim sem hafa viljann og getuna til þess. T.d. ef Íslendingur nær langt á einhverju sviði verður hann ósjálfrátt fyrirmynd annara og ekki síst ungs fólks, og er í leiðinni að auka hróður Íslands í veröldinni, sem getur skilað ómældum verðmætum inn í þjóðarbúið. En það þekkja allir afreksmenn, að þá þarf að færa ýmsar fórnir, og það er ekki á allra færi. Þetta þekkja t.d. handboltastrákarnir okkar og hafa sýnt það á eftirminnilegan hátt. Dagurinn í dag er dagurinn þeirra.

Dýr voru Ólympíugull Kínverja