Jói og blýanturinn

Hitti Jóa vin minn í dag á kaffihúsi. Jói er 72 ára. Jói hefur verið sjómaður allt sitt líf. Að minnsta kosti 54 ár á sjónum. Á alls kyns fleyum, smábátum og togurum. Jói sagði mér sögur af svefni, hávaða og þögn. Jói þekkti öll hljóð um borð í skipinu sínu. Hann þekkti hljóðið sem myndaðist þegar bobbingarnir skullu á kinnunginn, þegar hlerarnir voru hífðir um borð, þegar fjallhá aldan flæddi yfir hvalbakinn eða skall á skrokknum. Og drunurnar frá vélinni undir malandi. Undir öllum þessum hljóðum svaf hann Jói. Og aldrei betur. Þögnin var verst. Þá svaf ekki Jói. Þá var eitthvað að. En verst voru þó aukahljóðin, sem komu óforvarandis, óbeðin, eins og þrumur úr heiðskíru lofti. Á einni frívaktinni hrökk Jói upp með andfælum við sérkennilegt hljóð. Hann snaraði sér fram úr rúminu og reyndi að renna á hljóðið sem hafði vakið hann svo illþyrmilega. Hljóðið virtist eiga upptök sín einhvers staðar nálægt kojunni. Við hliðina á kojunni stóð lítið borð. Í borðinu var ein skúffa. Jói opnaði skúffuna.Sökudólgurinn var fundinn. Jói hafði verið að ráða krossgátu eftir að hann kom af vaktinni. Það var helvítis býanturinn sem hann hafði notað til verksins sem rúllaði fram og aftur um skúffuna. Blýanturinn vakti Jóa af værum blundi. Það eru þessi óvæntu hljóð sem halda manni vakandi. Að minnsta kosti Jóa.